Çevremiz, 3. Sınıf Türkçe Çalışma Kitabı, Dinleme Metni, 5N1K Etkinliği

Oğlum Ali daha iki yaşında. Konuşmayı yeni yeni öğreniyor. Dil kurallarına uymuyor. Ama çocukça ilginç bir anlatımı var.

Çalışan insanlar, çocuklarına yeterli ilgiyi gösteremiyorlar. Buna pek olanakları olmuyor. Oysa biz de çocuğumuzla gezintiler yapmak, onunla oynamak, yerlerde yuvarlanmak istiyoruz.

İşlerimizden yorgun argın çıkıyoruz çoğu kez. Akşamüstleri Ali’yi götürebilecek doğru dürüst ne bir çocuk bahçesi ne bir park var oturduğumuz kentte. Çocuk bahçesine benzeyenler ise avuç içi kadar yerler. Yüzlerce çocuk, tıkış tıkış kum ve çakıl yığınları içinde eğlenmeye çalışıyorlar.

Çocuk bahçelerinde çiçeklere dokunmak yasak, çimenlere basmak yasak, ağaçlara tırmanmak yasak. Bu yüzden oğlum, “1” çiçekleri kokusuz, çimenleri plastik, ağaçları da budanmamış direkler sanıyor.

Pazar günleri, şöyle bir soluk almak için yürüyüşe çıkıyoruz. Yaşadığımız kentin havası solunacak gibi değil. İs, duman, kömür, kükürt kokuyor her yer. Evler, iş hanları, görkemli gökdelenler kara dumanlar salarak göğümüzü karartıyorlar.

Yine de oğlum bir kuşu tanımak mutluluğunu bu kentte yaşadı. Uzun süre gökyüzünde uçabilen, katlı nesneyi, çok ama pek çok sevdi. Adını sordu:

“Kuş” dedim.

Şimdi onun için uçabilen her şeyin adı “kuş”tur.

Öğle uykusunu fazla kaçırdığından, Ali’yi bir gece uyku tutmadı. Yatağında uzun süre döndü durdu. Kendi kendine konuştu, yarım yamalak şarkılar, ninniler söyledi. Su istedi, süt istedi. İsteklerinin bir türlü sonu gelmeyince kalkıp başucuna oturdum. Ona uykunun çocuklar için gerekli olduğunu, uyumazsa büyüyemeyeceğini, okula gidemeyeceğini anlattım. Ağırlaşan göz kapaklarını zorlukla aralayıp ilk sorusunu yöneltti bana.

“Kuşlar nereye gitti?”

Kuşları gittikçe azalan bir kentte yaşadığımı, gerçekten de o güne kadar hiç düşünmemiştim. Gerçekten neredeydi kuşlar? Nereye gitmişlerdi? Neden?

Aradan on yıl geçti. Oğlum Ali şimdi on iki yaşında… Hiçbir zaman bir kuşu olmadı. Bu yüzden de kuş dilini öğrenemedi.

Oğlum Ali şimdi on iki yaşında… Çarpım cetvelini ezberledi, İngilizceyi bile öğrendi. Tarihe, maket uçaklara, elektronik aygıtlara merak saldı. Bir de balıklara…

Oğlum Ali şimdi on iki yaşında… Bir köpeği oldu yedi yaşında. Adına “Azgın” koydu. Çok azgınlık yaptığı bir günde “2” kayboldu Azgın. Oğlum çok üzüldü. Havlayan her köpeği Azgın sandı.

Sonra bir kedisi… Adı Pepik! O da yeni taşındığımız evi beğenmemiş olacak ki br sabah evin yakınlarındaki ormana gitti. Bir daha dönmedi. Sesi kulaklarımızda kaldı.

Oğlum Ali şimdi on iki yaşında… Ben kırk beşime merdiven dayadım. Dünyanın tavanı delindi. Balıklar, kuşlar, ağaçlar yok olmakla yüz yüze bırakılıyor.

Yaşlı dünyamız nefes darlığı çekiyor. Denizler kirletiliyor, yunuslar topluca intihar ederek insanları protesto ediyorlar. Zehirli atıklar, asitli yağmurlar, zehirli fıçılar, bombalar, silahlar… Kuşlar hiç düşünülmülyor.

Oğlum Ali şimdi on iki yaşında… Akvaryumda her renkten balıklar yetiştiriyor. Artık kuşları sormuyor. Uzayda, başka gezegenlerden söz ediyor. Televizyonda dünya haberlerini izliyor; savaşlar, kıtlıklar, doğanın kirletilmesi… Dik dik bakıyor bana. Ve benim ödüm kopuyor o soruyu soracak diye: “3”

“Baba, dünya nereye gidiyor?”

Benim de ödüm kopuyor bir gün uyandığımızda, nükleer savaş çıkacak diye! Doğa bozuculardan arta kalmış bir balina yavrusu, kıyıya vurup şu soruyu soracak diye:

“İnsanlar nereye gittiler?”

Çetin Öner

Tüm 3. Sınıf Dinleme Metinlerine Ulaşmak İçin Tıklayınız

Tüm 3. Sınıf Etkinlikleri İçin Tıklayınız

Benzer Yazılar