Bir gün bir kasabayı büyük bir sel afeti vurmuş. Bu afet o kadar zarar vermiş ki; halkın elinde neredeyse hiçbir şey kalmamış. Bu selde bir adam da, küçük bir çocuğu sel sularından kurtarmış... Daha sonra bir gazeteci adama çocuğu selden nasıl kurtardığını sormuş. Adam da kısaca anlatmış. Ertesi gün başka bir gazeteci gelmiş aynı konu üzerine... Adam ona da anlatmış, tabii ki biraz daha uzatarak...
Zamanla adam, hikayeyi her soranla biraz daha uzatmış... Ve işi büyütmüş... Artık programlara çıkıp anlatıyormuş çocuğu selden nasıl kurtardığını. Derken en sonunda adam, "Selden Nasıl İnsan Kurtarılır???" konulu konferanslar vermeye başlamış. Bu işi de o denli ilerletmiş ki; ekmeğini bu yolla kazanan biri haline gelmiş...
Ve bir gün ecel gelmiş, dar-ı bekaya iltihar eylemiş... Ölünce melekler gelip, dünyada iken hangi işle uğraştığını, onu hangi meslek erbabının yanına koymalarının daha mantıklı olacağını sormuşlar... Adam düşünmüş, düşünmüş; ben demiş, dünyada iken seminer verirdim. Ben konferanslar veren bir konuşmacıyım... İyi demişler ve onu konuşmacıların arasına koymuşlar.
Orada bir kural varmış; herkes sırası gelince mesleğini icra eder, diğer tüm insanlar da onu izlerlermiş... Ve tabii ki bizim konuşmacıya da sıra gelmiş bir gün... Bizimki tam sahneye çağrılmış, konuşmaya, selden nasıl insan kurtarılır onu anlatmaya başlayacak, yanında bir pir-i fani peydah olmuş...
Evladım, demiş. Duyduğuma göre "Selden Nasıl İnsan Kurtarılır???" diye bir konuşma yapacakmışsın. Evet, demiş bizimki. Pekiyi evladım ama sen kaç kişiyi kurtardın hayatın boyunca, diye sormuş pir-i fani. Bizim konuşmacı utana sıkıla "Bir" yanıtını vermiş. Ama demiş, ben yıllardır bu konuda konuşuyorum, benden daha bilgilisi de yok...
Acı bir tebessüm belirmiş ihtiyarın yüzünde... Evladım, demiş burası Cennet... Dikkat et, dinleyiciler arasında Hz. Nuh da var...
0 yorum:
Yorum Gönder